Wilki nie atakują ludzi. Nie znoszą naszego zapachu

Droga biegła krajem lasu, z drugiej strony często spacerowali tu ludzie z czworonogami. Wyjaśnienie znalazłem kilometr dalej.

Splątane kłębowisko śladów rozsupłało się na wyraźne tropy trzech dużych i pary małych osobników. Każdy odcisk bliźniaczo podobny do siebie. Wilki. Mała wataha, która podążała leśnym truchtem kilka dni temu.

Nic nadzwyczajnego. Wilków u nas dostatek. Teraz coś o wilczej diecie. Przeciętna wataha zimową porą zabija jedną dużą ofiarę co dwa dni. Wilki jest niewybrednym myśliwym. Inteligentnym i sprytnym. Pragnie najeść się jak najtańszym kosztem. Źle pilnowane stado, otwarta na oścież owczarnia, to zaproszenie do wilczej wizyty.

Większość nagłaśnianych przez media krwawych jatek wprost w obejściu, to najczęściej efekt ludzkiej niefrasobliwości. I jeszcze coś: proszę nie oczekiwać scen z budzącym grozę wyciem, tudzież opisu ludzi, którzy bohatersko walczą z napastnikami. Wilki atakują po cichu.

Wpierw dokładne rozpoznanie terenu i cierpliwa obserwacja. Sprawdzenie obyczajów przeciwnika. Potem marszruta i miejsca wypoczynku. Wreszcie atak. Za dnia. Lub w środku nocy. Kilkadziesiąt kroków od stróżującego psa, który akurat uciął sobie drzemkę. Bywają też wizyty bezczelne. Przypadkowe, gdyż akurat trafiła się okazja.

Wilki zabierają psa z budy. Później nie będą pokazywać się przez kilka miesięcy. Wrócą, gdy ludzi ogranie złudne poczucie bezpieczeństwa.

Na koniec najważniejsze. Wilki nie atakują ludzi. Jak mówią znawcy, nie znoszą naszego zapachu.

FLESZ - Czy po zakażeniu COVID-19 zyskujemy odporność?