Wróg naszego wroga

Grzegorz Tabasz: LEŚNY DZIENNIK

W tej dyscyplinie biją na głowę nawet nieruchliwe żółwie. To teraz wprowadzę w utarte schematy nieco zamieszania. Proszę wyobraził sobie ślimaka o przeźroczystej, błyszczącej niczym szkło muszli. I tak też się nazywa: szklarek. Jego muszla jest kształtu spłaszczonego krążka. Właściwie przypomina monetę. Różnych gatunków szklarków naliczono u nas aż dwadzieścia. Niech was to nie martwi: sztuka rozpoznawania poszczególnych gatunków udaje się tylko wytrawnym znawcom, którzy i tak muszą zajrzeł do środka zwierzaka, pooglądał wewnętrzne narządy, nim wydadzą opinię, kto jest kim. Szklarki to prawdziwa armia zabójców. O ile młódź zadowala się jeszcze rozmaitym pokarmem, to dorosłe są wyłącznie myśliwymi. Polują na dżdżownice, a także na swoich kolegów. Chętnie napastują pozbawione muszli pomrowy i śliniki, które są utrapieniem ogrodów. Czyli są naszymi sprzymierzeńcami, zgodnie ze znanym powiedzeniem, iż wróg naszego wroga jest naszym najlepszym przyjacielem. Pewnie zapytacie, jak te powolne stwory polują. W wilgotnym i mokrym środowisku ślimak potrafi się poruszał zadziwiająco szybko, a i jego ofiary nie należą do specjalnie szybkich. Zabijanie ułatwia mu specjalna konstrukcja tarki. U roślinożerców wygląda ona jak powierzchnia pilnika doskonale ścierająca owoce czy liście. Szklarek ma za to kilka długich i ostrych kolców. Wyglądają i działają jak sztylety. Wystarczy je wbił w ciało ofiary. I po sprawie, tym bardziej, iż, podejrzewa się je o posiadanie trującej śliny. Pewnie poczuliście lekką obawę: czy on może ukłuł człowieka? Pewnie i może, ale... największe szklarki mają ledwo 10 milimetrów średnicy. Żeby je dostrzec, trzeba się nieźle natrudził. Gdzie im tam gryźł człowieka!