Bylica, czyli coś pachnącego

Fot. Grzegorz Tabasz

Grzegorz Tabasz: LEŚNY DZIENNIK

Roślinę widoczną na zdjęciu znalazłem sterczącą samotnie na wielkim placu wysypanym gruzem. Poznać ją łatwo po wyglądzie: wysokie do pasa kanciaste łodygi i pełno powycinanych liści. Z wierzchu zielone, od spodu pokryte białym filcem. Roztarte w palcach wydzielają mocny, aromatyczny zapach. Kwiaty przypominają niewielkie kuleczki i z powodu wiatropylności są przekleństwem dla osób uczulonych na pyłki. Ma bardzo podobne do siebie rodzeństwo: kwitnącą na żółto bylicę piołun i zdziczałego przybysza z Azji, czyli bylicę boże drzewko.

Bylica to nieoceniona przyprawa w kuchni. Dzięki gorzkim olejkom eterycznym doskonale nadaje się jako przyprawa do najtłustszych mięs. Świniak z rożna, dorodny baran, tłuste befsztyki przechodzą przez żołądek jak woda. Można z nią grzeszyć przeciw wszystkim zasadom dietetyki i nie nabawić się niestrawności. Uprzedzam jednak, że każdy grzech to grzech, a nadmiar cholesterolu nawet z aromatycznymi dodatkami nie ginie i w końcu pozatyka naczynia krwionośne. Ze znanym skutkiem. Proszę więc grzeszyć rozsądnie, z umiarem.

Kiedyś mocnym i gorzkim jak nieszczęście odwarem z bylicy wypędzano glisty i owsiki z przewodu pokarmowego, i to bez skutków ubocznych. Prócz niestrawności bylica leczyła też przeziębienia, reumatyzm i wszelakie opuchlizny. Na liściach "mojej" bylicy widać małą biedronkę. Mam wrażenie, że wpadła na kurację po obżarstwie mszycami...