Felieton Grzegorza Tabasza. Przyprawa

Za niecały miesiąc zobaczycie żółte, białe czy niebieskie kwiaty, których pomylić z czym innym niepodobna. Proszę zdobyć się na o odrobinę wysiłku i zajrzeć do środka. Znajdziecie tam żółtej barwy słupki i pręciki. Delikatne i bardzo drobne. To jest najdroższa przyprawa świata zwana szafranem.

Oczywiście do jej wyrobu nie nadają się nasze rośliny tylko okazałe szafrany uprawne rosnące w cieplejszym klimacie południa Europy. Słupki i pręciki są u nich znacznie większe. Technika zbioru szafranu nie zmieniła się ani o jotę. Jak przed wiekami ludzie rozchylają płatki i skubią palcami żółty drobiazg.

Ćwierć miliona wyskubanych kwiatów daje po wysuszeniu kilogram przyprawy przypominającej pocięte w drobne kawałeczki nitki złotej barwy. Trzeba tysięcy rąk do pracy, gdyż szafrany szybko przekwitają. Przyprawa ma specyficzny aromat i smak. Szafran jest używany przez cukierników do wyrobu najbardziej ekskluzywnych wyrobów. Nadaje niepowtarzalną barwę i aromat już w minimalnej ilości. Kilka wiórek szafranu zabarwi na złoto miskę ryżu. Cena, nawet dzisiaj zwala z nóg. Nic dziwnego, że od zawsze szafran bywał bezlitośnie fałszowany wysuszonymi kwiatkami pospolitego nagietka, a podróbka ujawnia swoją naturę dopiero w kuchni.