Felieton Grzegorza Tabasza. Sen misia

Zimowe menu jest skromniutkie. Można rozgrzebać mrowisko czy spróchniały pień w poszukiwaniu owadów, lecz to jeno zakąska. Polowanie na sarny czy jelenie wymaga szczęścia i wysiłku. Domowe zwierzaki ludzie pozamykali w dobrze zabezpieczonych oborach. Została jeno padlina. Na chłodzie nie psuje się zbyt szybko, a usłużne kruki szybko naprowadzą na miejsce.

Wiem, wiem, jedzono nieapetycznie, ale wybrać nie ma w czym. Czy można pokarmić misia? Teoretycznie tak, lecz w praktyce do paśnika trzeba by dostarczyć wołową tuszę lub coś żywego o podobnych gabarytach. Szczerze mówiąc, nie słyszałem by ktokolwiek i kiedykolwiek wykładał niedźwiedziom padlinę. Wczoraj wreszcie dosypało śniegu jak należy. I nawet przymroziło.

W Beskidzie Sądeckim są miejsca, gdzie nawiało nawet półtora metra śniegu. I wciąż przybywa. Z mrozem trochę krucho, bo te pięć, siedem kresek niżej zera to dla misia trochę mało, ale być może zagoni je do sypialni. Precyzyjnie mówiąc do gawry. To głęboki wykrot, szczelina w zboczu czy inne podobne miejsce, gdzie zapobiegliwy niedźwiedź jesienią nazgarniał suchych liści i igliwia. Teraz tylko starczy wpełznąć do środka i zamknąć oczy.