Komary i żmije, czyli najgorsze stworzenia, jakie można spotkać jesienią

FLESZ - Kawa na czczo pogarsza zdrowie

Zacznę od tych pierwszych. Obudziły się minionej soboty. Ciepło, mgliście, bezwietrznie. O tego dwunoga istota biegająca po ogrodzie. Odkryte ramiona, drażniącym komarze zmysły zapach potu i ciepłe ciałko emitujące dwutlenek węgla. Idealny cel dla krwiopijcy, aby najeść się przed zimą. Precyzyjnie mówiąc dla komarzych samic, bo tylko one dotrwają do przyszłej wiosny. Atakowały na oślep. Prosto w twarz, właziły w rękawy. Po godzinie z podkulonym ogonem popędziłem do domu po resztki sprayu przeciw komarom. Pomogło, ale pokąsana skóra paliła żywym ogniem. Dopiero przelotny deszczyk utemperował apetyt krwiopijców.

Teraz o żmii. Młodziutką, tegoroczną żmiję znalazłem pod wywróconym pniakiem, Poruszyłem go przypadkowo i odkryłem zaciszny kącik ze zwiniętą w spiralę miedzianką. Wąż grubości sznurówki z wyraźnie trójkątną głową. Można by go zlekceważyć. Ot, malizna. Nic złego nie zrobi. Gdzie tam. Żmijka była wulkanem wściekłości. Syczała, rzucał głową i natychmiast wracała do wyjściowej pozycji pełnej gotowości do kąsania. Nie miała powodów. Chciałem delikatnie ułożyć lekką kłodę na swoim miejscu. I położyć żmije spać. Nie dało się wypełzła na liście i syczała. Wężyk mały, ale zęby jadowe ostre i podłączone do gruczołów jadowych. Zaś jad silny jak u dużego gada. Najmniejsze drapnięcie skóry w wykonaniu maleństwa i tydzień z głowy.

Oddaliłem się od wściekłej żmijki w przeciwną stronę. O żadnym tchórzostwie nie było oczywiście mowy.