Król dziewięćsił

Pomylić go z jakąkolwiek rośliną niepodobna! Na tle wysychających traw pyszni się szeroko rozpostarta rozgwiazda kolczastych liści. Dorodne okazy mają i pół metra średnicy. Niebaczne przysiądnięcie na roślinie na długo pozostanie w pamięci... W środku budzącej respekt rozety w pełni lata pojawia się kwiat niekiedy o średnicy dłoni. Środek biało szarego koszyczka otaczają ostre i sztywne białe języczki. Wygląda to niczym korona, zresztą dziewięćsiła można spokojnie uznać za króla górskich hal, bowiem o tej porze roku nikt prócz niego nie rozwija kwiatów. Chętnie odwiedzają je motyle, pszczoły i wszelaki nektarożerny owadzi drobiazg. Pozbawione łodyg dziewięćsiły rozsiadają się wysychających łąkach i polanach. Skrzętnie omijają je owce i właściwie nigdy nie znalazłem rośliny z pogryzionymi liśćmi, widać kolczasta ochrona jest nad podziw skuteczna. Kiedyś doszukałem się opowieści o jadalnym i smacznym korzeniu rośliny, ale jak tu dobrać się do prawdziwej ozdoby gór chronionej garniturem ostrych igieł? Zresztą nie tylko nie wypada wyrywać go z ziemi, ale nawet nie wolno, bowiem otacza go dla jego rzadkości prawna ochrona. W zamian za to zachęcam do uważnego spoglądania na okazałe kwiaty rośliny. Wspomniane w opisie białe języczki są suche i jak to określają botanicy higroskopijne. Wynika z tego ciekawa właściwość dziewięćsiła. Przed nadchodzącym deszczem (nawet, kiedy niebo jest jeszcze pozbawione zwiastunów deszczowych chmur), języczki nasiąkają wilgocią i składają się do środka jakby w geście obrony. Za to przy spodziewanym okresie dobrej pogody języczki będą rozłożone radośnie na boki. To taki prawdziwy i niebywale wrażliwy roślinny barometr, którego prognozy jeszcze nigdy mnie nie zawiodły. Warto więc spojrzeć podczas spacerów czy jesiennego grzybobrania na dziewięćsiła.