Nie stać nas na leczenie wszystkich schorzeń

Wynika z nich m.in., że NFZ zostanie zlikwidowany - ale nie do końca. Jego kompetencje przejmą urzędy wojewódzkie. Natomiast wydatki na leczenie w publicznej służbie zdrowia do 2020 roku mają wzrosnąć z obecnych ok. 4,5 PKB do 6,5 procent PKB. Czy wzrost ten pozwoli na umożliwienie dostępu - w sensownym czasie - wszystkim pacjentom do wszystkich procedur medycznych? Niestety, nie. Rozwój technologii medycznych postępuje zbyt szybko, by zezwalały na to finanse nawet bardzo bogatych państw.

Aby reforma miała sens, konieczne jest zatem zrównoważenie zakresu procedur medycznych, finansowanych ze środków publicznych, z ilością tych środków. W praktyce oznacza to ograniczenie tzw. koszyka gwarantowanych świadczeń medycznych. Jeśli tego nie zrobimy, będziemy nadal tkwić w świecie fikcji. Cóż z tego, że mamy dzisiaj prawo - teoretycznie - do wszystkich, nawet najdroższych świadczeń medycznych za darmo, skoro na zwykłą konsultację specjalisty musimy czekać kilka miesięcy, a na specjalistyczną operację nawet wiele lat? W efekcie albo płacimy za nią z własnej kieszeni, albo okazuje się, że jest ona już niepotrzebna.

Zakres świadczeń gwarantowanych powinien obejmować te badania i zabiegi, które są potrzebne większości pacjentów. Te zaś, które są stosowane rzadko, powinny znaleźć się poza koszykiem. Zapłacilibyśmy za nie sami w formie składki na tzw. dobrowolne ubezpieczenie zdrowotne. System taki funkcjonuje w większości krajów Europy.

Ale w zapowiedziach reformy nie znaleźliśmy takiego założenia. W praktyce oznaczałoby ono bowiem „wyrzucenie” z koszyka części pacjentów. Dotąd, w obawie o wystawienie „czerwonej kartki” w czasie wyborów nie zdecydowała się na to żadna ekipa. Czy dokona tego rząd PiS?

Czytaj więcej: W miejsce NFZ powstaną wydziały u wojewodów. Będziemy zdrowsi?