Samojed: uśmiech północy

Samojed to pies rodzinny, bardzo lubi dzieci i zabawy z nimi Fot. Ingimage

Rasy psów

Nazwa rasy pochodzi od Samojedów - koczowniczego plemienia żyjącego na Dalekiej Północy pomiędzy rzekami Ob i Jenisej. Samojedy towarzyszyły temu ludowi od setek lat i były wykorzystywane jako psy pasterskie, zaprzęgowe i myśliwskie, a także jako opiekunowie i towarzysze zabaw dzieci. Miały wstęp do ludzkich namiotów, gdzie w niezwykle mroźne noce ogrzewały swych właścicieli. Ze względu na śnieżnobiałą sierść nazywane były przez nich biełkami. Do dziś wykorzystywane są na obszarach Arktyki do pilnowania reniferów i ciągnięcia sań.

Samojedy trafiły do Europy pod koniec XIX w., dzięki takim sławnym zdobywcom Północy jak Roald Amundsen i Fridtjof Nansen, którym psy tej rasy towarzyszyły w polarnych ekspedycjach. Hodowla została zapoczątkowana w Anglii, a nazwa "samojed" została nadana rasie w roku 1909, wcześniej bowiem nazywane były samojedzkimi psami zaprzęgowymi. W tym też roku został utworzony klub rasy i uznany jej standard. Prawie wszystkie współczesne samojedy hodowane poza Rosją są potomkami psów, które brały udział w wyprawach polarnych. Samojed przystosowany jest do arktycznych warunków, ale dziś rasa żyje na wszystkich kontynentach w różnych strefach klimatycznych. Biała szata samojeda składa się z dwóch warstw: szorstkiej i długiej pokrywy włosowej oraz gęstego i wełnistego podszycia. Takie futro chroni psa przed arktycznym chłodem w zimie, a w lecie izoluje go od wysokich temperatur. Nie litujmy się więc nad samojedem w czasie gorącego lata, pod żadnym pozorem nie strzyżmy jego futra - znawcy twierdzą, że jeśli pies uzna, że jednak mu za gorąco, po prostu wylinieje.

Samojed to średniej wielkości biały arktyczny szpic. Wzrost samca to 51-56 cm, suczki 46-51cm; waga 20-23 kg. Oprócz białego umaszczenia występuje także kremowe lub herbaciane. Szata, zwłaszcza u psów, powinna tworzyć obramowującą głowę kryzę wokół szyi i karku. Gęste futro wymaga starannej pielęgnacji: codziennego szczotkowanie i cotygodniowego starannego wyczesywania. Cecha charakterystyczną rasy jest osobliwy wyraz pyska samojeda sprawiający wrażenie szczęśliwego uśmiechu. Atrakcyjny wygląd zwierzaka podkreślają także trójkątne i wyprostowane uszy oraz ciemne oczy w kształcie migdałów.

Samojed jest wspaniałym psem rodzinnym, bardzo lubi dzieci i zabawy z nimi. Potrafi być bardzo lojalny i przyjazny; usposobienie ma niezwykle żywiołowe, wesołe, wręcz figlarne, co szybko zyskuje mu sympatię ludzi. Uwielbia swojego pana; możliwość współpracy z opiekunem i jego zainteresowanie to dla samojeda największa nagroda. Delikatne w kontaktach samojedy sprawdzają się także jako dogoterapeuci osób niepełnosprawnych. Potrafią szybko i sprawnie się uczyć. Nie należy jednak zapominać, że samojed to szpic, a więc: niezależny, czasami uparty, wymaga systematycznego szkolenia, ale łagodnego podejścia. Najlepiej czują się na wsi w zabezpieczonym ogrodzie, gdyż przejawiają skłonności do ucieczki.

Pracujący z człowiekiem przodkowie samojeda przemierzali olbrzymie przestrzenie i dzisiejsze psy również potrzebują zajęcia oraz codziennej dawki solidnego ruchu, wybiegania się, a przynajmniej długich spacerów - jest prawie niemożliwe, aby je zmęczyć.

(DD)