Środa Popielcowa w Krakowie. Tłumy wiernych na mszy w katedrze na Wawelu. Rozpoczyna się Wielki Post

W czasie homilii metropolita zwrócił uwagę, że przyjmując popiół na głowę wierni słyszą dwa wezwania, które mówią o konieczności „stanięcia w prawdzie”. „Pamiętaj, że prochem jesteś i w proch się obrócisz” to echo słów Boga do Adama po jego grzechu, które opisują cielesno-materialną kondycję człowieka. Druga formuła „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!” to słowa samego Chrystusa wypowiedziane na początku Jego publicznej działalności nawiązujące do moralno-duchowego wymiaru kondycji człowieka. Arcybiskup zauważył, że konieczność nawrócenia związana jest z grzesznością człowieka, ale Ewangelia jest Dobrą Nowiną dającą nadzieję na zbawienie. Odwołując się do nauczania św. Pawła metropolita zaznaczył, że wierzący są zbawieni dzięki wierze w krzyż i zmartwychwstanie Jezusa.

Popielec, Środa Popielcowa (staropolska nazwa: Wstępna Środa) to w kalendarzu katolickim pierwszy dzień Wielkiego Postu, przypadający 46 dni (40-dniowy okres postu po wyłączeniu niedziel) przed Wielkanocą. Jest to dzień pokuty − obowiązuje wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych (od 14. roku życia) i post ścisły (między 18. a 60. rokiem życia), czyli ograniczenie liczby posiłków do dwóch lekkich i jednego do syta w ciągu dnia. Wierni nie są zobowiązani do uczestniczenia w tym dniu we Mszy św.

Zwyczaj posypywania głów popiołem w Środę Popielcową ma swój początek w XI wieku. Jako oficjalny element liturgii został wprowadzony w 1099 roku, a nazwa „Środa Popielcowa” pojawiła się w roku 1570. Wzmianki o oczyszczających właściwościach popiołu pojawiają się też w Starym Testamencie i historii starożytnych Greków i Egipcjan.

Eucharystia, której przewodniczył w Środę Popielcową metropolita krakowski abp Marek Jędraszewski, zainicjowała wielkopostne pielgrzymowanie do kościołów stacyjnych w Krakowie. Katedra na Wawelu jest pierwszym kościołem stacyjnym na wzór rzymskiej bazyliki św. Sabiny, gdzie liturgię w Środę Popielcową sprawuje papież.

- Już po raz ósmy w trakcie Wielkiego Postu podążymy szlakiem krakowskich Kościołów Stacyjnych. W drodze do Wielkanocy będzie towarzyszyć nam hasło "Cisza dla Krakowa" - informuje Kuria Metropolitalna w Krakowie.

Podobnie jak w zeszłym roku, również w tym Archidiecezja Krakowska poprzez wielkopostne pielgrzymowanie chce stworzyć szczególną przestrzeń do zatrzymania się, wyciszenia i osobistego spotkania z Chrystusem. W hałasie i pośpiechu codzienności Eucharystia i następująca po niej adoracja Najświętszego Sakramentu pomogą spojrzeć na życie Bożymi oczyma i posłuchać Jego słów skierowanych do każdego z nas indywidualnie.

- Adorację Najświętszego Sakramentu będzie rozpoczynać wspólna modlitwa przeproszenia. Będzie to okazja do zastanowienia się nad swoim uczestnictwem w Najświętszej Ofierze oraz adoracji Chrystusa obecnego pod postacią Chleba, a także do wynagrodzenia za grzechy. Stanowi ona również przygotowanie do Kongresu Eucharystycznego, który odbędzie się w naszej archidiecezji w dniach 28 marca-15 czerwca - wyjaśnia krakowska kuria.

Tradycja Liturgii stacyjnej zrodziła się w Rzymie. Przez kilka pierwszych wieków chrześcijaństwa biskup Rzymu nie miał „swojego” kościoła. Katedra biskupa Rzymu została wybudowana dopiero po roku 313 poza terenami zamieszkiwanymi przez chrześcijan. Papież nawiedzał rzymskie kościoły tytularne, by sprawować w nich uroczystą Eucharystię, w której uczestniczyli przedstawiciele wszystkich siedmiu regionów kościelnych Rzymu. Przybycie biskupa Rzymu do lokalnej wspólnoty nadawało Eucharystii szczególnie uroczysty charakter. Drugie „źródło” świątyń stacyjnych to kościoły związane z kultem świętych – szczególnie męczenników.

Liturgiczne „wędrowanie” papieża po rzymskich kościołach nie ograniczało się jedynie do okresu Wielkiego Postu, lecz trwało cały rok obejmując najważniejsze święta i okresy liturgiczne. Tradycja wielkopostnych kościołów stacyjnych była kultywowana w Rzymie aż do początków XIV wieku. Przywrócono ją tam w roku 1979. Liturgię tę podjęło z czasem wiele innych stolic biskupich. Za sprawą abp. Marka Jędraszewskiego, jako ówczesnego metropolity, zaczęto ją sprawować w Łodzi w 2013 r. Obejmując Archidiecezję Krakowską abp Jędraszewski wprowadził ją także pod Wawelem.

Duchowość Liturgii stacyjnej koncentruje się wokół trzech elementów. Pierwszy to pokutny charakter celebracji, dzięki któremu można głębiej przeżyć Wielki Post. Uczestnicy „dnia stacyjnego” słuchają Słowa Bożego, trwają na modlitwie, podejmują post, a w czasie celebracji Eucharystii składają ofiarę na potrzebujących. Ci, którzy pielgrzymują do kolejnych kościołów, przebywają również duchową drogę, która zbliża ich do głębszego przeżycia Paschy Pana. Drugim celem jest ukazanie miasta jako „przestrzeni świętej”, bo wierni gromadzą się na liturgii pokutnej w każdej jego dzielnicy. Trzeci aspekt to przybycie biskupa do wspólnoty. Biskup umacnia uczestników Eucharystii w gorliwym podejmowaniu modlitwy, postu, i jałmużny, a jego obecność jest znakiem jedności Kościoła.

Pierwszym rzymskim kościołem stacyjnym jest bazylika św. Sabiny – została ufundowana w latach 425-432. Należy do najstarszych rzymskich kościołów. Powstała prawdopodobnie w miejscu, gdzie znajdował się pałac należący do rodziny św. Sabiny.

W Krakowie pierwszym kościołem stacyjnym jest katedra wawelska – kościół archikatedralny, miejsce koronacji królów Polski. Z katedrą wiążą się decydujące momenty życia św. Jana Pawła II: w tym miejscu jako ks. Karol Wojtyła odprawił swą pierwszą Mszę św., został konsekrowany na biskupa, tutaj także odbył się jego ingres arcybiskupi i kardynalski. Katedra wawelska jest panteonem narodowym: miejscem pochówku królów, wieszczów narodowych, bohaterów i przywódców duchowych Polski.

Ile wynosi najwyższa i najniższa emerytura w Polsce?