Stary smyk na sianie

Trzymam kciuki i kibicuję szyderczo, zwłaszcza że w detalach, co piszczy trywialnymi znakami – rzeczywiście wszystko zmienia się. Dziś płaszcz piszczący nowością – jutro już nie piszczy.

Więc bij się o płaszcze i całą resztę, która piszczy nowoczesnością! Którzy o to walczycie – kibicuję wam szyderczo. Szyderczo gdyż – sianko mamy. Czas sianka. Czas starego jak świat sianka. Czas starej jak świat opowieści o sianku w stajni tej samej, co zawsze.

Tydzień temu, na Bożonarodzeniowy Salon Poezji zapraszając, Anna Dymna rzekła: „Przyjdźcie! Nic nowego nie będzie! Będą wiersze Leszka A. Moczulskiego! Nie świeże wiersze, a odwieczne! I będą kolędy do słów Moczulskiego przez braci Andrzeja i Jacka Zielińskich skomponowane! Kiedyś skomponowane!

Na nowe nie liczcie, bo po co nowe, skoro stare działają, dotykają, w żyły wchodzą dziś przecież tak, jak wchodziły kiedyś! Przyjdźcie! Zda się wam, jakbyście już tutaj kiedyś byli! W tej samej sprawie! W tej samej poetyce! W tych samych smakach! Kolejny raz posiedzicie przy początku waszego świata!”

Nawet jeśli nie rzekła dokładnie tak, to tak ją pojąłem. I na ostatnim Salonie dźwięki potwierdziły, że rację miałem. Moczulskiego pokorne smakołyki wierszowane, przez Dymną, Ewę Kaim, Krzysztofa Orzechowskiego i Grzegorza Łukawskiego z niedzisiejszą elegancją czytane. Kolędy przez Skaldów oraz rodzinę – Gabrielę Zielińską-Tarcholik, Bogumiła Zielińskiego i Rafała Tarcholika – ze starą Skaldów maestrią podawane. I reszta – na czele z widzami, co po staremu na krzesłach, a nie na laptopach, siedzieli – wszystko było, jakie jest rok w rok o tej samej porze.

Ta sama tajemnica. Ta sama wyjątkowość, choć stare jak świat siano. I stary osioł. I stara, niezmienna opowieść. Pozostańmy niereformowalni. Zwłaszcza gdy o istotę świata chodzi. Wesołych.