Z zimą nie ma żartów

FLESZ - Wycieczki drożeją mimo pandemii

Zniknął mak, nasiona konopii i len. Kawał słoniny przyciągnął kowalika i dzięcioła. Jak kamfora zniknął smalec szpikowany nasionami. Mróz wypędził z lasu paszkota. To wielki sobek. Samotnik i przy okazji bliski kuzyn znanego wszystkim chyba kwiczoła.

Jest grubszy, puchaty z pokrytą ciemnymi plamami jasną piersią. Znam ludzi, którzy pamiętają smak dziczyzny z paszkota, gdyż kiedyś był wliczany w poczet zwierzyny łownej. Tylko wspomnę na drozdy z pieca tudzież paszkot nadziewane siekaną wątróbką. Tak się kiedyś jadało…

Przysiadł na drzewie, zezował na karmnik. Potem sprawdził nawet zawartość, ale nie tknął niczego. Wiedziałem, co mu potrzeba. Nadziałem dwie połówki jabłka na patyki. Tak, by sięgały wyżej śniegu. Przyleciał natychmiast i zasiadł do uczty. Dziobał bez pośpiechu. Z namaszczeniem. Z nikim się nie podzieli, każdego przepędzi. I z tego powodu nazwałem go sobkiem. Jeśli paszkot opuści las, to znak iż brakło mu owoców jemioły. Zimę spędza w koronach jodeł, które opanował zielony półpasożyt. Zjada białe owoce jemioły, która zimą jest głównym składnikiem diety kwiczołów. Ptaki zazdrośnie strzegą swojego terytorium i natychmiast przeganiają konkurencję. Z zimą nie ma żartów.