Zaskroniec zwyczajny w każdym calu zasługuje na miano węża morskiego

FLESZ - Polskie lasy na liście Światowego Dziedzictwa

Mniejsza z tym, my mamy całkiem zgrabnego węża wodnego. Znakomicie pływa, poluje na ryby. Z tego powodu nie lubią go właściciele stawów z pstrągami. Przesadzają, gdyż straty w porównaniu do apetytu wydry czy bociana czarnego są żenująco niskie. W każdym razie zaskroniec zwyczajny, bo jego mam na myśli, zasługuje w każdym calu na miano wodnego.

Nie tak dawno widziałem okazałą sztukę mierzącą dobre półtora metra długości, gdy wijąc się wężowymi ruchami, dziarsko pokonywała spory staw. Przy brzegu gad wystawił z wody głowę bacznie lustrując otoczenie. Widać było żółte plamki za oczami, znak rozpoznawczy zaskrońca. Tym razem nie polował na ryby, lecz na młode żabki zielone. Dopiero co odrzuciły ogon kijanki i przeobraziły się w miniaturkę dorosłego płaza. Wobec nich zaskroniec zachowywał się jak ów mityczny wąż morski. Bez pardonu połykał jedną ofiarę po drugiej. Biedne żabki średnicy złotówki wyskakiwały rozpaczliwie na brzeg, ale i tam nie były bezpieczne.

Zupełnie inaczej zachowują się młodziutkie zaskrończyki długości sznurówki. Pozbawione lęku spoczywają długimi minutami w płytkiej wodzie. Nie polują, nie wystawiają głowy dla zaczerpnięcia powietrza. Może i śmiesznie wyglądają, ale wyrośnie z nich prawdziwy wąż wodny.