Chęć rozmowy

Władysław A. Serczyk: ZNAD GRANICY

A chętnych do gadania starszych państwa coraz więcej. To także symbol epoki. Żyjemy dłużej niż w latach poprzednich. Zwiększa się liczba egzystujących samotnie ludzi starych. Pętające się po ich mieszkaniu pieski lub kotki nie zastąpią drugiego człowieka. I nie pozostaje nic innego, jak tylko wyszukanie jakiejś bratniej duszy, przed którą można się wyżalić, poskarżyć, coś tam opowiedzieć lub po prostu wygadać, nawet nie oczekując sensownego odzewu.
Ilekroć mija mnie mamroczący coś do siebie starszy człowiek wiem, że czyni to po to, aby udowodnić sobie, iż nie zapomniał jeszcze trudnej sztuki mówienia. To nie zdziwaczenie, to samotność. Zresztą, co tu dużo gadać. Sam łapię się na tym, że poranne kawy w instytucie zaczęły się niebezpiecznie przedłużać, a moje opowieści o Krakowie w latach okupacji niemieckiej zaczynają przypominać kombatanckie gaworzenie o czynach dokonanych i niedokonanych, których kilkuletni szkrab z oczywistych względów nie mógł dokonać. Także przy wyjściu z hipermarketu zmuszam się, aby czas przeznaczony na uregulowanie rachunku nie przekraczał przyzwoitego minimum, bo aż kusi, by porównać rozpartego w lexusie młodego człowieka, jego wiedzy i horyzontów myślowych z wykształceniem mojego pokolenia, dosiadającego właśnie zdobytego cudem wysoko wówczas cenionego roweru marki Kowalski, i do tego z drewnianymi felgami! Co zrobić, aby pamięć o tym nie odfrunęła z tego świata wraz ze mną i resztką moich bliskich, przemieniając się w niewidoczne warstwy niebytu?
Trzeba gadać i zapisywać, gadać i zapisywać...
Sądzę, że dla osiwiałych i wyłysiałych gaduł Pan Bóg zarezerwował odpowiednie miejsce koło siebie. Tam dopiero będą kłótnie i spory! Bo kto pamięta, gdzie w Krakowie były wygodniejsze loże: w kinie "Wanda" na Gertrudy czy też "Warszawa" na Stradomiu? A co się w nich działo, lepiej nie mówić. Ale uśmiechnąć się warto.