Felieton Grzegorza Tabasza. Jesienna sójka

Zwróciły moja uwagę i wówczas odkryłem przyczynę milczenia. Każda z nich trzymała w dziobie włoski orzech. Sami przyznacie, że trzymając w ustach kawałek jedzenia ciężko rozmawiać o krzyczeniu nie wspominając.

A propos jedzenia. Sójki na pewno nie potrafiły rozbić twardej skorupy w kilka chwil. Pomyślałem, że znoszą zapasy na zimę. Przyczajony za drzewem zerkałem, gdzie też mają piwniczkę ze skarbami. Sójki czujnie rozglądały się na boki. Z orzechem w dziobie przysiadały na ziemi. Skakały kilka kroków w bok. Pewnie dla zmylenia złodzieja. Dopiero po głębszym namyśle lazły pod pień starej jabłoni. Bingo! Wróciłem tam pod koniec dnia. W małym zagłębieniu zasypanym liśćmi spoczywało kilkanaście orzechów. Nie zabrałem im ani jednego. Orzechy należą do dzikiej odmiany o małych owocach i twardych skorupach. Rosną niedaleko.

Znam je doskonale, gdyż kiedyś próbowałem, jak smakują. Nic z tego nie wyszło. Wydobycie smacznej i jadalnej zawartości z labiryntu poskręcanej skorupy było właściwie niemożliwe nawet przy pomocy dziadka do orzechów. Sójki są zapobiegliwe. Jesienią gromadzą zapasy nasion w licznych magazynach. Dziuple, dziury w ziemi i tym podobne zakamarki. Część zgubią, o innych zapomną. A z porzuconych żołędzi czy orzechów wyrastają nowe drzewa.