Felieton Włodzimierza Jurasza. W ciemię bity. Wyginam śmiało ciało

Jeśli ktoś jeszcze nie skumał, o co mi chodzi, opisuję - jak mawia klasyk – i objaśniam. To kandydatki, może nieco nawet już zaawansowane, na profesjonalne influencerki, czyli dziewczynki w swej naiwności wyobrażające sobie, że: a) będą miały wpływ na rzeczywistość; b) zarobią ciężką kasę na promowaniu czego bądź; c) załapią bogatego partnera.

Aby to osiągnąć stają pod latarniami (to żadna aluzja!) albo znakami drogowymi, oplatając je - najczęściej jeszcze wątłymi - nóżkami, wyginając śmiało dziecięce najczęściej ciało, ustami robiąc tzw. glonojada i pozując do fotografii. Albo swoim (co ważne: brzydszym!) koleżankom, albo tzw. cichym wielbicielom (dawna nazwa współczesnych inceli), licząc że po zamieszczeniu fotek w necie zarobią tysiące, na początek może jeszcze nie baksów, ale przynajmniej lajków.

Proceder ów stał się już tak popularny, że w szkołach od pewnego czasu powstają specjalistyczne klasy owej influencerii (neologizm utworzony ze słowa „influenca”, dawniej „grypa”, na wzór pojęcia „dyzenteria”). Nabór właśnie trwa i cieszy się sporą popularnością… A mnie przypomina się, że w okresie najcięższej komuny (przełom Gomułki i Gierka) podobną popularnością cieszyły się klasy matematyczno-fizyczne, a ci którzy się do nich dostali stawali się – przyznajmy, nie lubianą przez kolegów z innych klas – elitą. Cóż, od wieków wiadomo, że takie będą Rzeczypospolite, jakie ich młodzieży chowanie.

Skądinąd rzecz biorąc, takie wykształcenie nie ma już specjalnych perspektyw. W końcu, podobnie jak w rozwiniętych kulturowo państwach Zachodu, wspomniani subsaharyjczycy szybko wezmą sprawy w swoje ręce i także zajmą się influencerią: namawiając rdzenną ludność do doceniania wartości domowego ogniska, którego należy kurczowo się trzymać i raczej się od niego nie oddalać. Zwłaszcza po zmroku.