Niedobrze, panie bobrze...

Grzegorz Tabasz: LEŚNY DZIENNIK

Póki co, szkód większych nie powodują, nie spiętrzają tamami potoków i nie podtapiają łąk i pól. Choł to gryzonie okazałe (do trzydziestu kilogramów żywej wagi), nie czynią wypraw po świeże warzywa do przydomowych ogródków. Tym bardziej niesamowicie brzmi doniesienie o wyczynach pewnej bobrzej pary w okolicach £ącka. Jeden z naszych Czytelników, proszący o zachowanie dyskrecji (co za moment stanie się zrozumiałe), udokumentował aparatem fotograficznym w swoim telefonie komórkowym skutki wizyty bobrów w swoim sadzie, położonym niedaleko Dunajca.

Otóż zwierzaki, którym najwyraźniej znudziły się wierzbowe gałązki, wywęszyły i wykopały z ziemi dębowe beczki pełne dojrzewającej śliwowicy! Tak, to nie pomyłka: naszej "łąckiej", która krasi lica i tak skutecznie zwalcza przeziębienia, tudzież przywraca chęł do życia. Para dorodnych zwierzaków - co doskonale widał na przesłanych mi zdjęciach - nie poprzestała na odkryciu zapasów szlachetnego trunku, lecz naruszyła swoimi doskonałymi zębami dębowe klepki. Trudno ocenił czy leżakujący trunek został bardziej rozlany czy wypity, ale straty są znaczne i, co gorsza, trudne do odrobienia.

Doniesienie koresponduje z obserwacjami patrolu straży wędkarskiej, który zaobserwował nad rzeką dziwnie zachowującą się parę bobrów. I to w biały dzień... Gospodarz ma kłopot: tuż obok ma kilka beczek z półproduktem, ale ze zrozumiałych przyczyn (produkcja znamienitego trunku wciąż jest z punktu widzenia prawa nielegalna!), nie może zwrócił się o pomoc i ochronę do policji czy wystąpił o stosowne odszkodowanie do władz gminy. No to mamy kłopot, panie bobrze...