Partia Nie Wiem

Grzegorz Miecugow: SWOJE WIEM

Niektórzy komentatorzy podejrzewali, że może w tym wszystkim jest jakiś kruczek, jakieś drugie dno. Zwłaszcza ostatnio, gdy zbierały się chmury nad głową ministra Gowina, zastanawiano się, czy koalicja może utracić większość. I odpowiadano sobie, że oczywiście może dojść do takiej sytuacji, zwłaszcza że większość jest minimalna. W niczym to jednak nie zmieniało sytuacji profesora Glińskiego, bo nie było żadnej siły, żeby zmusić SLD i Ruch Palikota do głosowania za konstruktywnym wotum nieufności.

Cała ta sprawa coś jednak pokazała. Unaoczniła jałowość polskiej polityki. Największa partia zorganizowała co prawda kilka debat, które pokazały, że mamy zabałaganiony kraj w bardzo wielu obszarach, ale czy to jest taka nowa wiedza? W 2005 roku PO i PiS mówiły to samo. Wygrały wybory dlatego, że Polacy uwierzyli, iż wspólnie obie te partie są w stanie, jeżeli nawet nie wszystko, to sporo uporządkować. Nie były w stanie, bo się zwarły natychmiast po wyborach.

Potem rządziły jedna po drugiej, i też nie były w stanie zrobić prawie niczego pożytecznego dla nas wszystkich. A lata lecą i na skutki tego upływu czasu i braku zdolności do porządkowania polskiej polityki nie musieliśmy długo czekać. Najpierw powoli, a ostatnio skokowo rośnie liczba ludzi, która uważa, że nie ma swoich reprezentantów w Sejmie.

Z badań CBOS wynika, że bardziej krytyczne są kobiety, ponad 1/3 z nich patrzy na Sejm jako ciało kompletnie obce. Mężczyzn tak uważających jest mniej więcej 1/4, ale nadal to jest aż 1/4. A politycy wciąż się bawią. Ostatnio tabletem. Na pytanie stawiane przez ankieterów, na którą partię chcieliby państwo głosować, coraz częściej badani odpowiadają: nie wiem. Może zatem warto założyć partię Nie Wiem? Zapewne wygrałaby wybory.