Piotr Zaremba

Nie dawałbym się zwieść chaosowi panującemu na sejmowej komisji, gdzie pojawił się Marian Banaś, prezes Najwyższej Izby Kontroli. To nie jest kolejna historia pod tytułem: „tłuką się, a nie wiadomo o co chodzi”.

Długa zwłoka PiS z reakcją na tak zwaną aferę Kuchcińskiego, a potem za pięć dwunasta przecięcie kryzysu dymisją marszałka Sejmu, w obecności samego prezesa Jarosława Kaczyńskiego, świadczy o jednym: PiS wcale nie jest w stu procentach pewne swojego zwycięstwa. Gdyby mógł, Kaczyński zatrzymałby marszałka. Jeszcze podczas konferencji prasowej polemizował z jego krytykami. Uznał jednak, że zatrzymać lawiny nie może. Decyzję podjęto na nadzwyczajnym posiedzeniu kierownictwa poprzedniego dnia. Jeszcze we wtorek zdezorientowani politycy PiS po przeprosinach Kuchcińskiego bronili go i bagatelizowali sprawę.

Władysław Pasikowski nakręcił dobry film o polskim duchu podczas drugiej wojny światowej. Słyszę, że to za mało. Mnie wystarczy

Jarosław Kaczyński rozstrzyga jeden z najtrudniejszych dylematów w swoim życiu. Zaryzykować przedterminowe wybory czy pójść bardziej utartą koleiną. Jeśli wybierze jedno lub drugie, nie będzie nigdy wiedział, czy wybrał lepiej.

Od kilku dni obserwujemy niezwykły, a równocześnie żałosny spektakl. Historia rozmowy byłego już przewodniczącego Komisji Nadzoru Finansowego Marka Chrzanowskiego z miliarderem, właścicielem Getin Banku Leszkiem Czarneckim sprawia, że politycy zmieniają się w maszynki. Posłowie opozycji powtarzają tymi samymi słowami, że odkryto aferę na miarę afery Rywina, a na dokładkę ta historia unieważnia wszystkie zarzuty wobec afer z czasów Platformy. Choć przecież w najlepszym razie mamy do czynienia z remisem, z wyścigiem, kto zgodnie z metaforą Ludwika Dorna „jest większą paskudą”.

Film „Kler” to nie najlepszy punkt wyjścia do rozmowy o patologiach Kościoła, zwłaszcza że taka rozmowa to dla wielu tylko pretekst do antyklerykalnej kampanii. Ale debaty się nie uniknie.

Prezydent Andrzej Duda jest mocno krytykowany za swoje wystąpienie w Leżajsku. Jego uwaga o „wyimaginowanej wspólnocie”, odniesiona do Unii Europejskiej, została natychmiast obwołana zapowiedzią Polexitu. Co w rzeczywistości padło z ust prezydenta?

Solidarność” chciała wmurować w jednym z pomieszczeń Stoczni Gdańskiej tablicę upamiętniającą udział Lecha i Jarosława Kaczyńskich w dwóch strajkach 1988 roku. Kiedy wybuchła wokół tego wrzawa, a pomysł uznano za przejaw lizusostwa, prezes PiS interweniował. Zablokował tę decyzję. Prof. Antoni Dudek uznał to za dowód na aktywność niedomagającego polityka. Czuwa, ogarnia sytuację, jest zdolny do wtrącenia się nawet w drobne zdarzenie.

Przepchnięcie kolanem piątej nowelizacji ustawy o Sądzie Najwyższym zbiegło się w Senacie z odrzuceniem wniosku prezydenta o referendum w sprawie konstytucji. Ten splot był symboliczny.

Kanikuła, upały na przemian z deszczem. A w centrum Warszawy rozpaczliwa walka o powstrzymanie czegoś, co przynajmniej w planie doraźnym zatrzymać się nie da. Chodzi o dokończenie zmian w sądownictwie.

Premier odwołał Krzysztofa Jurgiela śląc sygnał do PiS, że nie ma świętych krów. Ale jego pomysł na następcę, Daniela Obajtka, nie został przyjęty przez Jarosława Kaczyńskiego. Szef rządu nie ma w pełni wolnych rąk.

Nie wiem, dlaczego poseł Krzysztof Brejza, typowy polityczny harcownik, jakich teraz wielu, uznał, że trzeba alarmować w sprawie zamachu na niego. Choć przecież pożar pod jego domem w Inowrocławiu nawet go nie obudził, a prawdopodobieństwo prozaicznego finału (sąsiad podpalacz) było spore. Albo naprawdę uwierzył, że sprawy zaszły w Polsce tak daleko i zaczyna się polowanie na opozycję. Taki jest stan emocji wielu osób z kręgów opozycji. Albo wybrał rozgłos, na którym w wypadku niewykrycia prawdziwych przyczyn pożaru można by jechać czas jakiś. Kultura permanentnego tabloidu ma swoje prawa.

Najpierw wyjście trójki posłów opozycji z programu „Woronicza 17”, potem zapowiedź przez opozycyjne partie rozważenia bojkotu TVP Info, a może całej telewizji publicznej. Niezależna.pl zareagowała obwieszczeniem, że ta opozycja nie chce dyskusji. Ale czy można oczekiwać sprawiedliwości w sądzie, gdzie prokurator jest równocześnie sędzią? Czy można debatować w studiu, gdzie rozmowę prowadzi reprezentant racji i poglądów jednej z partii - Michał Rachoń?

Nieco groteskowy falstart kampanii samorządowej w tym roku zapamiętamy długo. Chyba nie pomylę się bardzo, przypuszczając, że będzie ona miała twarze warszawskich kandydatów na prezydenta: Rafała Trzaskowskiego i Patryka Jakiego. Tego ostatniego zapewne w czapce kucharskiej.

Mamy chyba pierwszy od dawna tydzień bez wielkiej politycznej awantury. Tydzień ten się wprawdzie jeszcze całkiem nie skończył, a decyzja rozmaitych środowisk aby bojkotować oficjalne obchody 75. Rocznicy Powstania w Getcie rzuca cień i na ten czas. Niemniej może jest okazja aby chwilę pomyśleć.

Dzień po ostatniej miesięcznicy smoleńskiej miały miejsce zdarzenia, które dobrze podsumowują ostatnie osiem lat polskiej polityki wokół smoleńskiej tragedii.

Jedni krytykują Andrzeja Dudę, bo nie jest posłuszny PiS, ale inni naprawdę uważają, że stanął na drodze sprawiedliwości.

O „wyklętych” warto pamiętać i mówić dobrze. To także dzięki nim polski komunizm był mniej opresyjny. Co nie znaczy, że należy mówić tylko o nich.

W sprawie nowelizacji ustawy o IPN byłem zwolennikiem innego rozwiązania. PiS nie mógł pod naporem wrzawy w Izraelu się cofnąć. Żaden suwerenny kraj tak się nie zachowa. Można jednak było eksperymentować ze zwlekaniem. Może na etapie prac senackich (marszałek Stanisław Karczewski początkowo był skłonny czekać), a może potem, przed podpisem prezydenta. Nic by się nie stało, gdyby zespoły ekspertów spotkały się przed zakończeniem prac legislacyjnych. Byłby to gest wobec Izraela nic Polski niekosztujący. Pokazujący: jesteśmy samodzielni, ale słuchamy waszego głosu z szacunkiem.

Przypisywanie polskiemu narodowi współudziału w Holocauście to absurd. Ale kiedy Polska spróbowała się bronić na wzór Izraela, to Izrael stanął jej na drodze. Wpychając nas w gorycz klęski i upokorzenia.

Piotr Zaremba pisze o końcu mitu radykalnej prawicy, przycinaniu skrzydeł w PiS i sygnałach normalności, które sprzyjają tworzeniu prawicy, typowej dla zwykłych czasów.

- Donald Trump to najbardziej skrajny przykład sytuacji, kiedy człowiek nie wspina się normalnie po szczeblach partyjnej kariery, ale wchodzi do polityki i wręcz kolonizuje, zdobywa jedną z partii - mówi Piotr Zaremba, publicysta, rozmowie z Dorotą Kowalską.