Taki z dzwońca dzwoniec

b]FLESZ - Krótszy tydzień pracy?[/b]

Poznać go łatwo, bo zimową porą niewiele ptaków nosi żółto zielone barwy. Mieszanina plam i smug w kolorze pastelowej zieleni i żółci. Opis dotyczy samców, bowiem panie są szare. Po cóż się rzucać w oczy? Przyciągać wzrok jastrzębia czy pustułki? Jeśli samiec padnie ofiarą drapieżnika, zastąpi go inny. Za to panie znoszą jaja, toteż ich wartość przyrodnicza jest znacznie wyżej wyceniana.

I druga rzecz: panowie lubią podobać się paniom. Choć dzwońce nie są większe od zwyczajnego wróbla, nie należą do ptaków towarzyskich. Jak już wejdzie do karmnika i zacznie się objadać, to natychmiast przegoni każdego innego ptaka. Rozdziawi szeroko dziób i z szeroko rozłożonymi skrzydełkami przepędzi konkurenta.

Co najwyżej dzwoniec odpuści swoim pobratymcom, ale gdy je dłużej podglądałem, to widziałem, że patrzą na siebie wilkiem. Ptaszek jest posiadaczem imponująco mocnego dzioba. Lepszy od niego jest tylko grubodziób, który bez najmniejszego problemu rozłupuje w dziobie pestki czereśni. Dzwoniec nie bawił się w długie łuskanie nasion słonecznika, co raczą uprawiać wszystkie sikorki. Metodycznie gniecie nasionka, a łuski zręcznie wypluwa na boki. Zasiada w karmniku i ze stoickim sposobem je do syta. Taki z niego dzwoniec.