Z żelazną konsekwencją

Barbara Rotter-Stankiewicz: ZA MOICH CZASÓW

Myślałam, że takie podróże już – przynajmniej w Polsce – nie istnieją, ale okazało się to naiwnością. Kilka tygodni temu musiałam pojechać do Warszawy. Wybrałam pociąg, kupiłam bilet i o odpowiedniej porze poszłam na dworzec. Już na peronie zobaczyłam dziki tłum przeważnie młodych ludzi. Okazało się, że mój ekspres jedzie nie tylko do stolicy, ale dalej – do Olsztyna. A że były to jeszcze wakacje, oblężenie było pełne. Gdy pociąg podjechał, o mało nie zostałam stratowana, a jakaś dziewczyna przejechała mi po stopie walizką na kółkach. Część przedziałów była już zajęta – co lepiej zorientowani w sytuacji wsiedli na stacji początkowej, czyli w Płaszowie. Zaczęłam przedzierać się przez tłum, ale jako chwilowy singiel szanse miałam marne, bo pociąg został opanowany przez dobrze zorganizowane grupy rodzinne i przyjacielskie. Drogę torowała mi bardzo obszerna jejmość z córeczką, którą pozostawiła na jedynym wolnym miejscu w przedziale. Stwierdziła, że gdy znajdzie dwa wolne, wróci po dziecko. Wróciła. Usiadła razem z nim… Pozostał mi korytarz, zapchany równie ciasno jak przedziały. Miałam jednak świetny punkt obserwacyjny. Nie uwierzycie Państwo, ile ludzie potrafią zjeść w ciągu kilku godzin! Banany i kanapki. Bułeczki i jabłka. Precelki i chipsy. Brakowało tylko jajek na twardo. Niewiarygodne też, jak długo potrafią milczeć. Dzieci podłączone do MP3 i komórek na zmianę, a mamusie zaczytane w kobiecej prasie. W przedziale panuje grobowe milczenie – nie odzywają się do siebie nawet dzieci, siedzące ramię w ramię. Na krótko przed Warszawą zwolniło się na chwilę krzesełko na korytarzu – jakaś para chciała się poprzytulać, a trudno było tego dokonać siedząc na dwóch odległych siedziskach. Potem im się znudziło i musiałam wrócić na swoją z góry upatrzoną pozycję, czyli obudowę kaloryfera na korytarzu. Jeszcze nigdy nie cieszyłam się tak na widok Dworca Centralnego…

Przyznać trzeba jedno – wiele się w naszym kraju zmieniło na lepsze, ale kolej żelazna, z iście żelazną konsekwencją podąża tymi samymi torami, co przed dziesięcioleciami. Tyle że wolniej i rzadziej.