Za moich czasów

Urlopowe miesiące były dawniej tylko dwa: lipiec i sierpień. Czasem dochodził jeszcze ostatni tydzień czerwca. Wtedy dzieci miały wolne w szkołach i rodzice dostosowywali się do sytuacji. Pole manewru było doprawdy niewielkie. Wiele było za to uczniów, więc przytłaczająca większość dorosłych Polaków też mogła wypoczywać tylko w ciągu tych dwóch miesięcy. Największym popytem cieszył się oczywiście środek lata – ostatnie dwa tygodnie sierpnia nie były już ulubionym czasem wypoczynku; wiadomo – dni coraz krótsze, noce coraz chłodniejsze. Z tego właśnie powodu także we wrześniu, kiedy teoretycznie można było wyjechać na wakacje z małymi dziećmi, które jeszcze nie znały „obowiązku szkolnego”, miejscowości wypoczynkowe świeciły już pustkami. Nad morzem i jeziorami było chłodno, o kąpieli można było przeważnie tylko pomarzyć, w górach wprawdzie pięknie, ale zmrok zapadał stanowczo zbyt wcześnie.