Żołna pospolita

Grzegorz Tabasz: LEŚNY DZIENNIK

Gotowe? Teraz malujemy go metalicznym błękitem, czerwienią, złotem i dokładamy kontrastowe, czarno-białe aplikacje. Żołna gotowa. Nie nazwałbym jej pospolitą. Latające cudo rodem z ciepłego południa coraz częściej pojawia się u nas. Nawiasem mówiąc, to kolejny przyrodniczy dowód ocieplenia klimatu. Gniazda żołny nie wypatrzycie ani na drzewie, ani w podobnych "ptasich" miejscach. Para ptaków kopie czasem dwumetrowej metrowej długości tunel w piaszczystej skarpie i dopiero na końcu mości sobie wygodną komorę lęgowa. Identyczne zwyczaje przejawia zimorodek i co dziwne, podobnie jak żołna, jest posiadaczem bajecznie kolorowego upierzenia. Jeśli chodzi o kwestie menu, to żołny są wysublimowanymi smakoszami. Przepadają za owadami, najlepiej z jadowitym żądłem. Uwielbiają pikantne osy, szerszenie czy pszczoły. Dla właściciela pasieki sąsiedztwo żołny może być nieco kłopotliwe. Piękny ptak nie jest głupi i szybko kojarzy drewniane domki z darmowym sklepem spożywczym. Starczy przysiąść blisko ula i jadać do syta. Ptaki są bardzo sprytne. Wiedzą, że uzbrojone w żądło owady mogą boleśnie ukąsić. Ptak zręcznie chwyta owada końcem dzioba i miażdży. Czeka chwilę, by ten wyzionął ducha i dopiero połyka. Cóż, pośpiech jest wskazany wyłącznie przy łapaniu pcheł, pszczółki i osy wymagają pewnej finezji. Pewnie pomyślicie, że żołna to szkodnik. Nic takiego. U nas są liczone na sztuki. Kilkadziesiąt, kilkaset par. Jeśli lato jest deszczowe i zimne, to pisklaki giną z głodu. Część ptaków przepadnie w czasie przelotów do Afryki, bo owadożerne żołny muszą wynieść się z Europy na ciepłe południe. Krótko mówiąc, dla pszczelarzy żołna nie jest żadnym problemem.