Czarno-biały obraz dyplomacji

Włodzimierz Knap: EDYTORIAL

Najpierw przemawiał szef polskiej dyplomacji. Radosław Sikorski. Co prawda nie może jeszcze równać się z Fidelem Castro, jeśli idzie o długość przemawiania, lecz powoli się do tego zbliża. O ile jednak poddani Castro musieli udawać, że z zainteresowaniem słuchają tyrana, to ministra Sikorskiego chyba nikt nie słuchał. Kamery telewizyjne raz po raz pokazywały znudzonych posłów zajmujących się pisaniem lub odczytywaniem sms-ów czy rozmową z sąsiadem

Swoją drogą szef naszego MSZ też nie do końca serio traktował posłów, bo przez wiele minut udzielał im lekcji historii. Nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie fakt, że minister ograniczał się do przekazywania elementarnej wiedzy. Owszem, zapewne i taka jest wielu naszym posłom potrzebna, ale raczej minister powinien wiedzieć, że czego Jaś się nie nauczył, Jan nie będzie umiał. Przykładów nie brak, by przypomnieć rzeczników SLD i PiS – Dariusza Jońskiego oraz Adama Hofmana, którzy dowiedli, że m.in. wiedza na temat powstania warszawskiego jest im obca.

Kiedy do głosu doszła opozycja, było równie nieciekawie. Posłowie PiS po raz kolejny recytowali strofy o wielkim upadku polskiej polityki zagranicznej, o tym, że jesteśmy karzełkiem w rękach obcych mocarstw oraz rosyjsko-niemieckim kondominium. Posłowie Ruchu Palikota, SLD oraz Solidarnej Polski również przedstawiali współczesną Polskę na arenie międzynarodowej jako kraj, który znaczy mniej niż Andora, Tuvalu czy Nauru.

A nasza dyplomacja nie jest ani taka wspaniała, jak ją maluje szef MSZ, ani tak beznadziejna jak twierdzi opozycja.