Dudek piękny niczym arystokrata

Rozmiarami ciała przypomina dużego szpaka. Długi, zakrzywiony dziób przyczepiony jest do głowy z fantazyjnym czubem. Szyja i korpus ceglasto żółtej barwy pięknie kontrastuje ze skrzydłami w biało czarne paski. Ów czub na głowie lubi stroszyć i wówczas przypomina indiańskiego wodza w paradnym pióropuszu. Na tle zwyczajnych (choć dostojnych) kur, prezentuje się niczym arystokrata.

Byłbym zapomniał: głos. Dudek wydaje dudniące czy może raczej dudczące odgłosy, które stały się powodem trafnej nazwy. Pogrzebał dziobem w piasku, niezgrabnie przeleciał kilka kroków i później nieruchomo wygrzewał się na wrześniowym słoneczku. Kiedy fala zdumienia opadła i do akcji wkroczyła komórka ptak odleciał w siną dal. Jak większość ptaków nie znosi kontaktu wzrokowego z człowiekiem. Niewątpliwie dudek był w drodze na afrykańskie zimowisko. Nie sądzę, by cokolwiek mu dolegało, bo pomimo falistego i pozornie niezgrabnego lotu jest zręcznym i sprawnym lotnikiem. Na pewno nie chciał grzebać razem z kurami w ziemi. Wytrawnego łowcę owadów nie skuszą najsmaczniejsze ziarenka.

Tak sobie myślę, że gdyby nie moje natrętne zachowanie, pewnie wziąłby piaskową kąpiel. Kury rozgrzebały kawałek ziemi i zamieniły go pazurami w suchy pył. Zabieg pozwala pozbyć się przynajmniej części pasożytów, a dudek, choć mały i pięknie ubarwiony, też praktykuje identyczne zabiegi higieniczne.