Dwie krowy padły po ocieleniu. Kto zawinił

Na 9 tys. zł szacuje straty Józef Waśko ze Świdnika. Każda z jego padłych krów warta bowiem była ponad cztery tysiące. - Muszę jakoś żyć za rentę chorej matki, bo pieniędzy za mleko, masło i ser, które dawały krowy, już nie będzie - ubolewa hodowca.

Półtora roku temu pan Józef przejął gospodarstwo po ojcu. Największą wartość przedstawiały dwie krowy szwajcarskiej rasy simental. Każda dawała dziennie po 20 litrów tłustego mleka. Rolnik stracił już obie.

- Sprawdza się przepowiednia, że gdy umiera gospodarz, to jego bydło pada - zauważa Józef Waśko i robi na piersiach znak krzyża.

Pierwszą krowę stracił w maju. W środku nocy zaczęła się cielić, ale młode utknęło w połowie drogi. Udusiło się, zanim dojechał weterynarz z Limanowej. Zbyt długi ucisk na drogi rodne spowodował uszkodzenie nerwów w nogach. Gdy padła, to już się z ziemi nie podniosła. Zdechła dwa miesiące później.

Kilka dni temu skomplikowany poród powalił też drugą krowę hodowcy ze Świdnika. Miesiąc przed rozwiązaniem padła z nóg, leżała w stajni, z trudem oddychała. Gdy zbliżył się termin rozwiązania, wezwani na pomoc weterynarze Stanisław Stożek i jego ojciec Jarosław zasugerowali zrobienie cesarskiego cięcia, by ratować cielę. Krowa padła niedługo po zabiegu, a wkrótce potem gospodarz stracił także cielątko.

- W obu przypadkach prosiłem o pomoc tych samych weterynarzy - podkreśla Józef Waśko. - Nie dość, że straciłem zwierzynę, to jeszcze musiałem im zapłacić za usługę. No i mam same straty.

Stanisław Stożek wyjaśnia, że krowa, którą właśnie stracił Józef Waśko, miała 16 lat, więc była stara i w zasadzie nie należało jej narażać na trudy porodu. Cesarskie cięcie, na jakie właściciel się zgodził, było jedyną szansą na uratowanie cielęcia.

- W obu przypadkach nikt nie chciał się podjąć realizacji zlecenia - podkreśla Stanisław Stożek. - Dwa razy wypożyczałem gospodarzowi specjalne urządzenie do podnoszenia z ziemi krowy. U pierwszej prawdopodobnie doszło do porażenia nerwów i paraliżu, u drugiej zaniku mięśni.

Desperackie próby postawienia krów na nogi były ważne, bo rzeźnie nie przyjmują na ubój zwierząt, które zaległy. Gdy zdechły, mięsa nie można już było sprzedać, tylko zutylizować. Na szczęście dla rolnika w takim przypadku koszty ponosi Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa.

Zdesperowany gospodarz zgłosił sprawę powiatowemu lekarzowi weterynarii w Limanowej Jerzemu Jońcowi. Ten jednak nie nadzoruje prywatnych praktyk lekarzy weterynarzy.

- Mogłem go jedynie odesłać do Małopolskiej Izby Lekarsko-Weterynaryjnej w Tarnowie - mówi Jerzy Joniec.

Prezes Izby dr Piotr Żmuda sugeruje hodowcy kontakt z rzecznikiem odpowiedzialności zawodowej przy MILW. - Ma sporo pracy, bo skarg jest wiele - dodaje dr Żmuda.

Tymczasem Stanisław Stożek przekonuje, że w obydwu przypadkach działał zgodnie ze sztuką weterynaryjną.

- Pracuję w zawodzie od dwudziestu pięciu lat, a ojciec Jarosław od pół wieku - dodaje. - Nie uczymy się na krowach.

Podkreśla, że chciał pomóc hodowcy, ale nie wyklucza, że ten mógł popełnić błędy w obchodzeniu się ze zwierzętami, którymi przed lata opiekował się jego ojciec.

Józef Waśko nie wie jeszcze, czy zgłosi sprawę do rzecznika odpowiedzialności zawodowej. Opiekuje się dwoma ostatnimi krowami w stajni.

- Ich nie będę zacielać. Za duże ryzyko i straty - zapowiada hodowca ze Świdnika.