Szpak – pożyteczny zwiastun wiosny

Grzegorz Tabasz: LEŚNY DZIENNIK

Ostatniej niedzieli miałem je na wyciągnięcie ręki – powracający z zagranicy emigranci, wygłodzeni do ostatnich granic. Słońce znienacka wyszło zza chmur i ptaki zapłonęły niczym klejnoty. Czarne pióra pokryte delikatnymi, białymi plamkami lśniły w zależności od kąta padania promieni słonecznych purpurowo, brązowo lub niebiesko i zielono. Kiedy słońce zakryły chmury, szpaki na powrót stały się ciemno ubarwionymi kopciuszkami.

Mechanizm powstawania ulotnych kolorów jest dobrze poznany. Fragmenty piór pokrywają mikroskopijne rowki, które powodują załamywanie promieni światła na podobieństwo tego, co dzieje się w tęczy czy pryzmacie. Efekt jest tym lepszy, im światło mocniejsze. Wystarczy jednak odrobina tłuszczu, żeby zasłonić rowki i wspaniałe barwy nikną w mgnieniu oka.

Podobny sposób upiększania odkryły niektóre owady i gady, a barwy mają jeszcze jedną zaletę: nie płowieją i nie niszczą się z upływem czasu – pod warunkiem jednak, że ich posiadacz będzie trzymał się daleko od wszelkich tłustości.

Moje szpaki wyczyściły karmnik ze słonecznika, a następnie wzięły się za ziemniaki, kaszę i chleb. Gdy głód ściśnie żołądek, na grymasy nie ma miejsca.

Wiosną i na początku lata szpaki są bardzo pożyteczne. Przy każdym posiłku zniszczą sporo szkodników. Później niektórzy zaczną je nienawidzić. Proszę sobie wyobrazić, że jesteście właścicielami winnicy, którą właśnie odwiedziło stado liczące kilka tysięcy sztuk. Wystarczy, że każdy ptak zje tylko garsteczkę owoców, a bankructwo murowane. Nie pomaga strzelanie, zatrudnianie sokolników z tresowanymi drapieżnikami i inne wymyślne sposoby straszenia.

Póki co, szpaki są mile widzianymi, nieco zabiedzonymi po zimie zwiastunami wiosny. Do letniej plagi zostało jeszcze sporo czasu.

e-mail: [email protected]

Czarne pióra szpaka mienią się w słońcu różnymi kolorami Fot. Grzegorz Tabasz